De toon van de muziek

Paulus schreef concreet over homoseksualiteit, maar ook over  belangrijkere zaken als geloof, hoop en liefde. Als je de liefde niet hebt, ben je klinkend metaal en een luidende schel. Het is de toon die de muziek maakt, of enkel kabaal….

Aan de orthodoxe kant van de kerk gaat het nog wel eens mis met de muzikale toon. Vaak komt dat door onwetendheid en ongemak. Meer kennis leidt misschien wel tot meer begrip en een betere aanpak.

Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde. Liefde is daarom belangrijker dan geloof en rechtzinnigheid. Liefde is niet het tegenovergestelde van rechtzinnigheid, ze moeten samen op gaan.

Meer kennis leidt misschien wel tot meer begrip
en een betere aanpak.

Onbespreekbaar
LHBT’ers snakken naar liefde, vriendelijkheid, respect, waardering. Ze hebben het niet gemakkelijk, zowel binnen de kerk als buiten de kerk. Het imago van de homogemeenschap is rooskleuriger dan de werkelijkheid. De overheid maakt zich zorgen vanwege het hoge aantal zelfmoordpogingen.  

Homoseksualiteit is geen ziekte, maar het aantal mensen dat een zelfmoordpoging doet, is vier keer zo groot als het landelijke gemiddelde. Een verklaring is dat homoseksualiteit en depressie voor ongeveer een derde deel van de LHBT’ers op dezelfde genen liggen.

Dit is onbespreekbaar in de homogemeenschap, ze willen alleen weten van minderheidsstress en discriminatie. Als een orthodoxe kerk de leer verandert, is de genetische aanleg voor psychiatrie er nog steeds. En als alle discriminatie de wereld uit is, zijn er nog altijd beschadigde mensen.

Daarom mag je pal staan voor de oude waarheid, maar met liefde en respect voor de mensen die het betreft. Negeren van het onderwerp in de kerk is respectloos, even erg als pesten.

Als alle discriminatie de wereld uit is,
zijn er nog altijd beschadigde mensen.

Uit de kast
Volgens Movisie is 1 op de 20 mensen homoseksueel en aan de hand van cijfers van het Trimbos Instituut, schat ik dat 1 op de 60 mensen, homoseksueel is met psychiatrische problemen. Wat kan een kerkelijke gemeente doen voor deze broeders en zusters in het geloof?

Welwillende kerkenraden zouden graag zien dat deze mensen zich veilig voelen en uit de kast komen. Daar zitten niet alle homoseksuelen op te wachten. Veel seculiere LHBT’ers komen niet uit de kast op de sportvereniging. In de orthodoxe kerken ligt het veel en veel gevoeliger, waarom zou je daar dan wel uit de kast komen?

Uit de kast komen, is belangrijk voor het eigen psychisch welzijn. Niet uit de kast kunnen komen, is stressvol en slecht voor de gezondheid. Het is aan de persoon zelf of hij uit de kast komt bij alleen mensen met wie hij een goede band heeft, of dat de hele wereld het mag weten. Dit hangt af van iemands karakter, maar ook van de omstandigheden. Als er nooit iemand uit de kast komt in de gemeente, dan vraagt het moed om de eerste te zijn. En waarom zou je dat doen als je ongemak verwacht?

Welwillende kerkenraden zouden graag zien
dat deze mensen zich veilig voelen en uit de kast komen.
Daar zitten niet alle homoseksuelen op te wachten.

Sociale fobie
Discriminatie raakt de gezonde LHBT’ers wel, maar ze worden er niet ziek van. De meest kwetsbare LHBT’er heeft een sociale fobie (20% van de mannen, 25% van de vrouwen). Die mensen gaan uit schaamte en angst niet naar de dominee, maar ook niet naar de huisarts. Deze mensen hebben een uitgestoken hand nodig, maar ook de verzekering dat het niet algemeen bekend hoeft te worden. Laten we daar maar pragmatisch in zijn.

De orthodoxe geloofsgemeenschap moet niet alleen beleid maken op mensen van hetzelfde geslacht die een zegen willen over hun huwelijk. De dagelijkse gang van zaken is veel belangrijker. Hoe zijn we een veilige kerk voor mensen die misschien in kleine kring wel uit de kast zijn, maar in de kerk niet het achterste van hun tong laten zien? Er kan iemand voor je neus staan die je al jaren kent, en die niet uit de kast is; of wel bij zijn of haar ouders en vrienden, maar niet bij jou. Spreek altijd fatsoenlijk over dit onderwerp zodat een LHBT’er erbij kan staan.

Ingewikkeld
Homoseksualiteit is een pastorale taak in de kerk, en dan hoor je bij een probleemgroep en kunnen de gelovigen het werk afschuiven op de specialisten. Als de kerkenraad wil dat LHBT’ers zich thuis voelen, moeten meer mensen daar hun best voor doen. Dat vraagt trouwens ook om aandacht voor mensen die zich ongemakkelijk voelen bij het thema. Ze mogen er vragen en twijfels bij hebben, ze hoeven het niet leuk te vinden. De enige opdracht is om zich behoorlijk te gedragen.

Hoe zijn we een veilige kerk
voor mensen die misschien in kleine kring wel uit de kast zijn,
maar in de kerk niet het achterste van hun tong laten zien?

Preek, schrijf, spreek over homoseksualiteit zo dat iemand met een sociale fobie zich niet veroordeeld voelt, dan zit je aardig goed. Dat is op eieren lopen, want iemand met een sociale fobie kan ook telefoonangst hebben, of bang zijn om te blozen. En dat is niet omwille van het onderwerp homoseksualiteit, maar vanwege de kwetsbaarheid van een minderheid van de groep. Dat hoeven er maar twee of drie te zijn in uw kerkdienst. Het is ingewikkeld; te vaak bidden in het openbaar voor iemand met een andere geaardheid, kan ook storend zijn.

Ordinaire herrie
De Gereformeerde gezindte is de laatste jaren aangevallen op haar standpunt in deze kwestie, en vaak is de reactie die van verdediging van oude normen en waarden. Dat is angst, geen liefde. Het gaat in de eerste plaats over de naaste, in de tweede plaats over enkele teksten in de Bijbel.

Wie de Bijbel denkt te moeten verdedigen en zondigt tegen de Tien Geboden door mensen te kwetsen en te negeren, zit er gewoon naast. Heb de naaste lief, omdat Jezus dat vraagt. Doe de ander geen kwaad, want hij is geschapen naar het beeld van God. Anders zijn alle inspanningen voor de eigen principes klinkend metaal, ordinaire herrie, tegen de wil van Paulus en van God.

Annette van der Vliet
22 februari 2021