door Herman van Wijngaarden

Er zijn homo’s die denken dat ze pas echt christen kunnen zijn (belijdenis kunnen doen of zich laten dopen) als ze er uit zijn hoe het nou zit met ‘God en homoseksualiteit’. Aan de ene kant is dat best begrijpelijk. Er zijn heterojongeren die net zoiets denken. Ze hebben een bepaald probleem met seksualiteit, een zonde bijvoorbeeld, en ze denken: ik kan pas christen zijn als dat probleem is opgelost.

Christen-zijn begint voor een homo op dezelfde manier als voor iedereen: door te geloven in God! Dat Hij je geschapen heeft. Dat je een zondaar bent, net als ieder ander, en dat Hij toch van je houdt. Dat Jezus door Zijn offer jouw zonden kan vergeven en jouw pijn kan genezen.

De juiste volgorde is andersom: niet naar God kijken door de bril van je probleem, maar naar je probleem kijken door de ‘bril’ van God.

Als je voor God verschijnt, gaat het er ten diepste alleen om of Hij Christus in jou herkent. Ben je door geloof Zijn eigendom geworden of heb je voor eigen rekening geleefd? Zo bezien, kan iemand die als homo ‘goed’ heeft geleefd (wat dat dan ook is) dus toch verloren gaan, bijvoorbeeld omdat hij dacht met zijn goede gedrag te hemel te verdienen. En iemand die ‘fout’ heeft gedacht en geleefd (wat dat dan ook is) kan toch behouden worden, namelijk als hij ondanks alles toch aan Jezus vasthield.

Denk niet dat deze man geen bewogen hart voor homo’s had. Hij kwam mij juist over als zachtmoedig en welwillend. Alleen, hij had van huis-uit een visie op homoseksualiteit meegekregen waar hij oprecht mee zat. Een visie die je heel in het kort zo kunt weergeven.

‘Homoseksuele gevoelens heeft God bij de schepping niet bedoeld. Daarom is het zondig als iemand zulke gevoelens heeft. Als christen moet je er dus naar streven om deze gevoelens achter je te laten. Dat valt niet mee, maar door Gods kracht is het mogelijk.’

Goede bedoelingen

Er zijn veel christenen die – met de beste bedoelingen – menen dat ze hiermee de Bijbel naspreken. Ook sommige homoseksuele jongeren zelf denken zo. Ze nemen het zichzelf zó kwalijk dat ze homoseksuele gevoelens hebben, dat ze geneigd zijn te kiezen voor een visie die dat – met hen – veroordeelt.

Ik heb de ouderling verteld dat er volgens mij twee redenen zijn waarom deze visie niet klopt.

De eerste is dat ze pastoraal gezien niet verder helpt. Of sterker nog: misschien wel destructief is. Want als homoseksuele gevoelens per definitie zondig zijn, zit er maar één ding op. Dan moeten we tegen elkaar zeggen: ‘Bekeer je en neem afstand van je homoseksuele gevoelens.’ Uit eigen ervaring weet ik dat je daar compleet gek van kunt worden. Altijd maar jezelf veroordelen zodra je een jongen tegenkomt die je mooi vindt… Het schuld- en schaamtegevoel werd voor mij té zwaar.

Niet veroordelen

Gelukkig ontdekte ik toen de tweede reden waarom deze visie niet klopt: zelfs als je van mening bent dat de Bijbel geen ruimte laat voor de homoseksuele relatie, hoef je (jouw) homoseksuele gevoelens niet te veroordelen. Want homoseksualiteit is méér dan seks (willen) hebben. Het is: je prettig bij iemand voelen, iemand aantrekkelijk vinden, van iemand houden. Het heeft dus in de eerste plaats te maken met verbondenheid, liefde en vriendschap. En daar is niks mis mee – ook niet als je gelooft dat de grens voor het uitleven van deze gevoelens ligt bij de seksuele relatie.

De ouderling begreep het. En volgens mij was hij opgelucht…

Herman van Wijngaarden

Herman van Wijngaarden is zelf homoseksueel en auteur van het boekje ‘Oké, ik ben dus homo – over homoseksualiteit en het volgen van Jezus’ (uitg. KokBoekencentrum). Hij is projectleider van Hart van Homo’s. In het dagelijks leven is hij schrijver en conceptontwikkelaar bij de HGJB.