Ook hier geldt natuurlijk dat jijzelf degene bent die bepaalt aan wie je het vertelt en wanneer. Waarschijnlijk ligt de beste weg ergens tussen beide uitersten. Want waarom zou de hele wereld moeten weten dat jij homo bent? Moet iedereen alles van jou weten? Aan de andere kant: waarom zou je ervoor kiezen om het te beperken tot een heel klein kringetje? Laat je je dan niet teveel leiden door angst?

Hoe je er ook in staat, het is altijd goed om te beginnen bij mensen die je vertrouwt en van wie je weet dat ze goed zullen reageren. Een positieve eerste reactie geeft je vertrouwen voor de volgende stappen. Je kunt bijvoorbeeld beginnen bij je ouders of iemand anders uit je familie. Maar voor sommigen is dat té dichtbij; die beginnen liever bij een goede vriend of vriendin, of bij iemand uit de kerkelijke gemeente (predikant, jeugdleider).

Doe dus eerst op een veilige manier ervaring op met je ‘coming out’. Geef jezelf de tijd om de reacties te verwerken. Wen ook aan het idee dat er nu mensen zijn die ‘het’ van je weten. Vervolgens kun je erover nadenken hoe je het kringetje van ingewijden groter kunt maken. De klas of de jeugdvereniging? Of bijvoorbeeld eerst alleen de iets wijdere kring van (beste) vrienden?

Bedenk daarbij of je met een bepaalde stap geen mensen passeert. Als je weet dat het na de jeugdvereniging (via via) al gauw bij je grootouders terecht zal komen, is het waarschijnlijk goed dat je eerst zélf je grootouders inlicht.

Het proces van je ‘coming out’ mag best een tijdje duren; het hoeft allemaal niet van vandaag op morgen. Geef jezelf de tijd, als je die nodig hebt. Maar als je eenmaal hebt voorgenomen om het aan bepaalde mensen te vertellen, wacht er dan niet te lang mee. Anders wordt de drempel weer hoger en gaat het tegen je werken.

Bedenk: hét juiste moment komt misschien wel nooit. Het zal altijd spannend blijven. Wachten op ‘het juiste moment’ kan dus een excuus zijn om het steeds maar voor ons uit te schuiven.

Aan de andere kant: je mag jezelf best de tijd geven. De één komt binnen een half jaar uit de kast, de ander doet er een jaar over, en weer een ander…

Waarschijnlijk komt er een moment dat je het gewoon niet meer kunt volhouden om de schijn op te houden. Je voelt je eenzaam met je geheim; het maakt je verdrietig. De drang om eerlijk te zijn, wordt steeds sterker. Dat zijn signalen die je serieus moet nemen, want dan weet je dat ‘het juiste moment’ eraan komt!

Maar hoe ‘pak’ je dan dat moment? Het kan gebeuren dat je je hebt voorgenomen om het te vertellen, maar dat het je simpelweg niet lukt om erover te beginnen. Het gesprek vliegt alle kanten uit en nergens vind je het moment om het hoge woord eruit te laten komen. Even later zit je weer op je fiets en je baalt als een stekker: ‘Weer niet gelukt!’

Het zoeken van een geschikt bruggetje is vaak erg lastig. Vaak komt het niet, tenzij je er zelf één legt. Gewoon, als het moet uit het luchtledige. Je onderbreekt het gesprek en je zegt: ‘Ik wil je iets vertellen wat heel belangrijk voor me is.’ Misschien kun je van tevoren – bijvoorbeeld via WhatsApp – al aankondigen dat je iets belangrijks wilt vertellen. Dan is de ander erop voorbereid en kan hij je helpen: ‘Je wilde toch iets vertellen?’ Nadeel is dat je na zo’n aankondiging niet meer terug kunt… Maar eigenlijk wilde je dat ook niet, toch?