Zo gaat het soms. Een jongen of een meisje krijgt verkering en investeert daar zóveel in dat er gewoon geen tijd overblijft voor vrienden. Want je verkering is natuurlijk veel belangrijker dan een vriend of vriendin. Een huwelijk is tenslotte ‘voor het leven’ en een vriendschap vaak ‘maar voor even’. Toch is het nog maar de vraag of vriendschappen inderdaad minder belangrijk zijn. Desnoods kan iemand best gelukkig zijn zonder te trouwen. Maar zonder een of meer (goede) vrienden kan niemand.

Natuurlijk niks ten nadele van verkering, huwelijk en seksualiteit. Die zaken zijn erg mooi en belangrijk. Goed dat er boeken voor tieners en jongeren over verschijnen. Terecht ook dat er in de kerk cursussen worden aangeboden als de Marriage Course of Hart voor je huwelijk. Maar waarom maken we ons veel minder druk over het onderhouden van vriendschappen? Waarom geen ‘Friendship Course’? Omdat goede vriendschappen vanzelf gaan? Omdat je best zonder kan?

Het is opvallend hoe positief de Bijbel over vriendschap schrijft. Het grootste voorbeeld van liefde ontleent Jezus niet aan het huwelijk, maar aan vriendschap: ‘Niemand heeft een grotere liefde dan deze, namelijk dat iemand zijn leven geeft voor zijn vrienden’ (Joh. 15:13). David en Jonathan hadden zo’n vriendschap. Die ging zelfs zó ver dat David na Jonathans dood kon zeggen: ‘Jouw liefde was mij dierbaar, meer dan die van vrouwen’ (2 Sam. 1:26). Misschien heeft Salomo daar wel aan gedacht toen hij er later over schreef hoe onmisbaar vriendschap is (Pred. 4:7-12).

 

Natuurlijk hebben we het dan niet over Facebook-vrienden, of over schoolvrienden. Het gaat over het soort vrienden waarvan je er waarschijnlijk maar een paar hebt. Iemand zei daarover: ‘Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.’ Kun je je voorstellen hoe belangrijk zo’n vriend(in) voor je kan zijn? Iemand die je bevestigt, stimuleert, spiegelt en helpt – iemand die er is als je hem of haar nodig hebt. Eigenlijk verlangen we toch allemaal naar zulke vrienden?