door N.C. van der Voet

Tegelijkertijd ben ik er ook niet verlegen mee. In de gemeente mogen we elkaar aan het denken zetten, elkaar bemoedigen én elkaar vermanen. Daarmee is niets mis. Daarom mogen we ook vragen stellen over de keuzes die homo’s zouden kunnen maken. Wat is verantwoord voor God?

De vraag of homo’s vriendschap mogen sluiten, is niet zo moeilijk te beantwoorden. Wij genieten allemaal van vriendschap, in elke levensfase. Vriendschap is een geschenk van God. Geen vrienden hebben is een gemis (Ps. 88:19).

Ik heb het nu over alle mensen. Wij zijn namelijk niet allereerst homo of hetero. We zijn mens. We hebben allemaal behoefte aan vriendschap, aan geaccepteerd worden, aan je op je gemak voelen bij vrienden, aan vertrouwen geven en vertrouwd worden.

Mogen mensen van hetzelfde geslacht vriendschap sluiten? Ook dat is prachtig. Meisjes zijn soms dikke vriendinnen, jongens gezworen kameraden. Er zijn vrouwen die bijna dagelijks contact hebben met hun vriendin. Twee vriendinnen van 50 gaan soms samen een weekendje weg. Twee vrienden van 35 trekken elke zaterdag met hun fototoestel de natuur in.

Ik maak geen onderscheid tussen homo’s en hetero’s. Waarom zou ik? We zouden kunnen vrezen dat er dingen mis kunnen gaan als vrienden homo’s zijn. Dat klopt, maar dat is niet uniek voor homo’s. Tussen hetero’s kan ook het een en ander misgaan, getrouwd en ongetrouwd. Dat kan in gedachten, woorden en gedrag. Als twee bevriende echtparen op vakantie gaan, zou het zomaar kunnen dat één van hen in die periode het aanlegt met de partner van de ander. Gaan we daarom waarschuwen voor heterovriendschappen?

Vriendschap tussen homo’s is net zo waardevol als vriendschap tussen hetero’s en net zo riskant. Waar zit dan het risico? Vrienden moeten hun grenzen aangeven en de grenzen van de ander accepteren. Vriendschappen kunnen ontsporen, emotioneel en lichamelijk. Grensoverschrijdingen zijn mogelijk, zowel bij heterovriendschappen als bij homovriendschappen.

Een belangrijke grens heeft te maken met wat al tweeduizend jaar de kern van christelijke huwelijksethiek is: seksualiteit hoort thuis binnen de exclusieve relatie van het huwelijk tussen man en vrouw. Als wij dit als uitgangspunt nemen, moeten christelijke hetero’s soms een gevecht voeren met zichzelf voor zelfbeheersing. Dat geldt voor alleenstaanden in het bijzonder.

Christelijke homo’s hebben een nog zwaardere strijd omdat zij sowieso voor hun gevoelens niet de bedding van het huwelijk van man en vrouw kunnen vinden. Ze kunnen er zelfs niet op hopen. Dat is zwaar. Emotioneel is het anders dan het alleen blijven van hetero-alleenstaanden. Feitelijk is het gelijk.

Homo’s kunnen vrienden zijn, net als hetero’s, als ze hun grenzen maar kennen. Ik word niet gedetailleerder. Hetero’s en homo’s mogen in hun vriendschap Christus navolgen.

In de gemeente hebben homo’s hopelijk heterovrienden. Twee (of meer!) homo’s kunnen ook vrienden of vriendinnen zijn. Twee alleenstaande vriendinnen/vrienden mogen naast elkaar in de kerk zitten en als introduce(e) van elkaar meegaan naar allerlei bijeenkomsten. Mij interesseert het niet zo of daar dan homoseksualiteit een rol speelt.

Dit artikel is een verkorte weergave van een lezing die Nico van der Voet gehouden heeft op een studiedag over homoseksualiteit (19 februari 2014), georganiseerd door de Gereformeerde Bond en de HGJB.