Het begint met het accepteren van de verantwoordelijkheid om op een goede manier met je homoseksuele gevoelens om te gaan. Niet elke christen-homo doet dat. Sommigen hebben de neiging om zichzelf vooral als slachtoffer te zien. Ze hebben er tenslotte niet om gevraagd om homo te zijn, het is hen overkomen. Als iemand daarvoor verantwoordelijk is, zo denken ze, dan is het God. Als Hij wil dat je geen homoseks hebt, moet Hij er ook maar voor zorgen dat je dat kunt. Dat is dus het afschuiven van de verantwoordelijkheid. Maar zo werkt het niet. Het is waar dat het je zonder God niet lukt, maar we kunnen de verantwoordelijkheid voor onze fouten en zonden nooit op Hem afschuiven.

Bij andere homoseksuele jongeren ligt het probleem nog ergens anders: ze willen of durven niet eens te erkennen dát ze homo zijn. Gevolg daarvan is dat ze hun homoseksuele gevoelens zoveel mogelijk op een afstand houden. Ze proberen voortdurend te doen alsof hun gevoelens er niet zijn, of alsof die gevoelens niet echt bij hen horen. Dat lijkt misschien een goede oplossing, maar het gevolg is dat ze die gevoelens ook niet onder controle kunnen houden.

Je hebt het nodig om te kunnen zeggen: ‘Oké, ik ben dus homo. Ik was het liever niet geweest, maar nu het zo is, accepteer ik dat deze gevoelens bij me horen en wil ik er op een verantwoorde manier mee omgaan.’ In mijn boekje Oké, ik ben dus homo geef ik dan ook het advies om in het licht te komen met je homo-zijn. Ik geef daaruit het volgende citaat.

 ‘Dat is lastig: met je homo-zijn in het licht komen. Je kunt geneigd zijn om het liever maar verborgen te houden, voor jezelf en anderen. Net doen of het er niet is. Maar wat er dan vaak gebeurt, is dat je het wegstopt in de duistere plekjes van je hart: die van schaamte en het schuldgevoel. Dat lijkt veilig, maar juist omdat je er niet bewust aandacht aan besteedt, krijgt het de kans om zijn eigen wegen te gaan. En dat zijn vaak juist de duistere wegen, waar je geen controle over hebt’ (p. 15).

 

Porno heeft vaak te maken met een gevoel van eenzaamheid. Eenzaamheid is ten diepste dat je niet gekend bent. Als jij homo bent en niemand anders weet daarvan, dan is dat precies wat je bent: eenzaam. Mensen kennen je niet zoals je bent, want dat durf je niet met ze te delen. Je loopt voortdurend met een heteromasker op. In het begin gaat dat misschien nog wel, maar het wordt steeds moeilijker.

De pijn daarvan – want het doet pijn als je niet jezelf kunt zijn – kun je verzachten door even te ‘genieten’ van porno, maar uiteindelijk helpt dat niet. Integendeel, het maakt het alleen maar erger, omdat het je ook nog opzadelt met een schuldgevoel. Ook daarover durf je met niemand te praten, waardoor je je nog eenzamer voelt, waardoor… enz.

Hoe moeilijk het ook kan lijken (meestal valt het erg mee), probeer dus met een paar vertrouwde mensen te delen dat je homo bent. Gooi het open en ervaar dat ze nog steeds van je houden en dat ze je zullen steunen in jouw strijd. Denk er goed over na wie je in vertrouwen gaat nemen, zodat de kans op een teleurstelling zo goed als uitgesloten is. Het maakt de pijn van jouw eenzaamheid minder, en daarmee ook de drang naar porno.

Het is jammer dat we in de kerk vaak zo moeilijk praten over onze kwetsbaarheden. We doen  alsof we nergens last van hebben en ondertussen worstelen we in eenzaamheid met onze zwakheden en zonden. Porno is één van de vele onderwerpen waarvoor dat geldt. Ik denk dat het een tactiek van satan is om dat zo te laten. Hoe langer je in je eentje vecht met je pornogebruik, hoe liever hij het heeft. Want het houdt je gevangen in een cirkel van schuldgevoelens, wanhoop en schaamte. Het wordt een macht die je eronder houdt.

Openheid kan die macht doorbreken. Het laat zien dat je niet bang meer bent voor de macht van veroordeling en schaamte. Je mag geloven dat niets je kan scheiden van de liefde van Christus – geen krachten of diepten, niks – en dat je meer dan overwinnaar bent door Hem Die jou heeft liefgehad (Rom. 8::37-39). Niet dat de porno dan opeens overwonnen is, maar er op deze manier over denken en praten, maakt je enorm veel sterker in de strijd.

Het mooiste zou zijn als je een soort accountability-relatie kunt aangaan met een paar vrienden die dezelfde strijd kennen. Want (helaas of gelukkig) dit soort lotgenoten zullen er zijn! Je bent echt niet de enige die hiermee worstelt. Oké, het vraagt misschien moed om het open te gooien. Iemand moet de eerste zijn die durft te zeggen: ‘Jongens, ik wil erover praten hoe je los kunt komen of blijven van porno, wie doet er mee?’ Vraag elkaar met enige regelmaat naar overwinningen en nederlagen. Bemoedig en vermaan elkaar! Daar gaat enorm veel kracht vanuit.

Je verantwoordelijkheid nemen, betekent onder andere dat je in kaart brengt – eventueel met lotgenoten – waar voor jou de verleidingen zitten. Wat triggert voor jou verkeerde verlangens naar seksuele bevrediging? Dat hoeven op zichzelf geen foute dingen te zijn. Er zijn bijvoorbeeld mode- en sportbladen voor mannen die niet bedoeld zijn om homo’s seksueel te prikkelen. Toch kan het zijn dat de foto’s van de mannen die erin staan voor jou wél zo werken.

Op zich is het geen zonde om te kijken naar de foto van een mooie man die de nieuwste collectie zwembroeken showt. Maar als het jouw seksuele gevoelens prikkelt, zou het zomaar kunnen zijn dat de stap naar porno des te makkelijker gezet wordt. Als dat voor jou (soms) zo werkt, kies dan voor de veilige weg en laat deze bladen links liggen.

Ik vraag me wel eens af of christelijke homojongeren hierin niet consequenter moeten zijn. Ze zeggen dat ze geen homoseksuele relatie willen, maar ze kijken wel graag naar films die over  zo’n relatie gaan. Ze genieten dus van een verhaal waarin wordt uitgebeeld wat ze zelf niet kunnen (en willen?) beleven. Het lijkt me dat je daarvan óf gefrustreerd wordt of getriggerd. In beide gevallen wordt de drempel naar porno lager. Misschien ook niet, maar waarom kijk je dan wél naar zo’n film?

In een artikel op Refoweb wijst Wilbert Weerd erop dat je niet te veel energie moet stoppen in het strijden tegen de porno. Strijden tegen de zonde kan namelijk heel erg op jezelf gericht zijn, alsof je daarmee Gods gunst kunt verdienen. Je kent dat wel: de score bijhouden van hoe lang je al zonder porno hebt geleefd. ‘Ik heb het al een maand niet gedaan!’ Dat kan iets heel krampachtigs worden. Voor je het weet, ben je meer bezig met de strijd tegen het negatieve, dan met de strijd voor het positieve. Wat is dat positieve? Dit: de liefde die God voor jou heeft en jouw verlangen om tot Zijn eer te leven.

De strijd tegen seksuele zonden kan alleen overwonnen worden door iets dat groter en bevredigender is dan dat. Wat je nodig hebt, is dat je je gekend en geliefd weet. Daarom is het ook zo belangrijk dat je jezelf  laat kennen en liefhebben door mensen – jezelf inclusief je zwakheden en zonden. Nog méér geldt dat voor je relatie met God. Het klinkt misschien wat simpel, maar je laten overweldigen door Gods liefde werkt beter dan steeds maar weer bezig zijn met je strijd tegen de porno.

Natuurlijk kun je daarvoor niet zomaar de knop van je hart omzetten – was het maar zo. Maar je kunt je er wel op richten. Laat je voeden door het lezen van Gods Woord, door preken, door gesprekken over het geloof, door christelijke liederen. Laat dát je focus zijn, niet je strijd tegen de porno.

Ondertussen is de kans groot dat je na vandaag opnieuw porno zult kijken. Dat hoeft niet, maar je zult de eerste niet zijn die al twintig keer aan God beloofd heeft ‘nooit meer porno te zullen kijken’ en vervolgens voor de 21^e keer voor de bijl gaat… (of vaker). Je vindt jezelf ontzettend hypocriet. Hoe moet je daarmee omgaan?

In het Doopformulier dat gelezen wordt in kerken uit de gereformeerde traditie, staat hierover een prachtige zin: ‘Wanneer wij soms uit zwakheid in zonden vallen, moeten wij aan Gods genade niet twijfelen, en ook niet in de zonde blijven liggen. De doop is immers een zegen en ontwijfelbaar getuigenis dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.’

Zelf maak ik daar in gedachten altijd van: ‘Als wij vaak uit zwakheid in zonden vallen…’ Want deze waarheid hebben we zó vaak nodig in ons leven, omdat we zó vaak in dezelfde zonden vallen – of het nu pornokijken is, of roddelen, of wat dan ook. Het enige wat we kunnen doen als dat wéér gebeurt, is als een onwaardige zondaar naar de troon van de genade gaan (Hebr. 4:16) om daar voor de zoveelste keer vergeving te vragen en te ontvangen.

Maar het Doopformulier zegt er nog iets bij, namelijk dat we ook niet in de zonde mogen blijven liggen. Volgens mij betekent dat niet dat we moeten beloven dat we het nooit meer zullen doen. Want dat kunnen we niet waar maken. Wat we moeten beloven, is dat we tegen de zonde zullen blijven strijden, zelfs (of juist) als we hierbij de ene nederlaag na de andere lijden.

Dat leidt tot een soort vreemde, maar heilzame, spanning in het leven van een christen. Want er zijn twee dingen die je nóóit moet doen: 1. twijfelen aan Gods genade, ook niet als je dezelfde zonde voor de zoveelste keer doet; en 2. het gewoon vinden dat je dezelfde zonde steeds weer doet en het er dus maar bij laten (‘want God vergeeft wel’). Zodra je bij jezelf iets bespeurt van de tweede gedachte, is dat een teken dat je Gods genade aan het verspelen bent. Maar als je bij jezelf iets bespeurt van de eerste gedachte, zit je net zo goed op een verkeerd spoor. Een christen doet deze twee dingen tegelijk: vertrouwen op Gods genade én strijden tegen de zonde. Je blijft ervoor gaan!

Porno kan iets zijn waar je zomaar niet van afkomt. Het kan daarom nodig zijn om er professionele hulp bij te zoeken. Misschien kan je predikant, een ouderling of iemand van het pastorale team van je gemeente erbij helpen. Het is ook geen schande als je gebruik maakt van de expertise van een therapeut. Kijk bijvoorbeeld op www.vrijvanporno.nl van Wilbert Weerd.

Herman van Wijngaarden
19 juli 2025