Beste single homo!

Hieronder staat een iets bijgewerkte versie van een column die eerder geplaatst is op het CIP.

---

Beste single homo!

In de afgelopen weken heb ik een paar keer gelezen dat mensen als jij en ik in de kou staan. Directe aanleiding daarvoor was de ruime aandacht die de Evangelische Omroep besteed heeft aan het onderwerp homoseksualiteit. Te midden van de vele levensverhalen vond men onze verhalen blijkbaar niet interessant genoeg om die serieus voor het voetlicht te brengen. Behalve drie minuten in een  documentaire van Tijs van den Brink gingen alle verhalen over homo’s die gekozen hebben voor een relatie. Jij en ik raken steeds meer buiten beeld. Daarom staan wij in de kou, vond een aantal schrijvers (o.a. ook Maarten Kommers in Visie).

Ik weet niet hoe jij dat zelf ervaren hebt, maar misschien klopt het wel: je voelt je in de kou staan, niet gezien en niet erkend. Niet alleen door de EO niet, maar waarschijnlijk ook door anderen niet. Als dat zo is, wil ik proberen je met onderstaande een hart onder de riem steken – en je helpen de dingen in perspectief te zien.

Niet dom
Ik voel om te beginnen met je mee. Ik vind het schokkend dat de EO, die de breedte van de kerk zegt te vertegenwoordigen, alléén homo’s in de picture zet die gekozen hebben voor een relatie. Ze deed dat recent in het programmablad Visie en ook in verschillende documentaires. Officieel heet het dat ‘beide kanten’ aan het woord mogen komen, maar in de praktijk gaat deze regel blijkbaar niet altijd op. Ik zei daarover tegen iemand: ‘Dat is óf dom van de EO óf bewuste strategie.’ Waarop die ander reageerde: ‘Ga er maar van uit dat ze niet dom zijn…’

Natuurlijk was dit slechts een markering in een ontwikkeling die al veel langer gaande is. Ik vind dat wel eens pijnlijk. Van een kerk die leerde dat een homoseksuele relatie niet Gods bedoeling is, komen we steeds meer in een kerkelijke omgeving waarin ons verhaal alleen nog gedoogd wordt… Want die handreiking doet men nog wel: ‘Jouw verhaal mag er ook zijn.’ Maar steeds minder mensen steunen je daarin. Voor heel veel Nederlandse christenen doe je onnodig moeilijk…

Boemerang
Toch denk ik dat we daar niet over moeten klagen. We moeten zo eerlijk zijn om te erkennen dat onze eenzame positie voorheen de positie was van homo’s die wél ruimte zien voor een seksuele relatie. Ons deel van de kerk is daar vaak niet goed mee omgegaan. Hoe het dan wél had gemoeten, weet ik niet precies (en is ook niet het onderwerp van dit artikel), maar ik denk soms dat wij nu lichtelijk als een boemerang terugkrijgen wat andere homo’s vroeger in heftige mate naar zich toekregen.

Daarom was ik ook niet onverdeeld blij met de felle aanval die ds. M. Klaassen op de EO deed in het Reformatorisch Dagblad van 17 juli. Qua visie staat hij helemaal aan onze kant, maar de manier waarop hij die visie uitte, bevorderde het gesprek niet. De EO gebruikte die manier dan ook als een excuus om er maar niet op te reageren. Helaas, want ik ben erg benieuwd wat de EO van Klaassens observaties vindt. Zelf vond ik veel ervan hout snijden. Erg jammer vond ik trouwens dat Klaassen leek terug te verlangen naar de tijd waarin de EO nog ruimte gaf aan de visie dat homoseksualiteit een psychiatrische stoornis is die te genezen valt. Daar zullen velen van jullie óók niet blij van worden…

 Maar goed, wat ik wil zeggen, is dat we maar niet te hard moeten roepen. Ons past bescheidenheid en misschien zelfs lijdzaamheid. Het is waar, men begrijpt ons niet meer en men wíl ons eigenlijk ook niet meer begrijpen. Maar laten we daar niet zielig over doen. Het leert ons des te meer dat we ons vooral moeten warmen aan de steun van God en niet die van mensen. Dan staan we nooit in de kou.

Verdienen
Dat kan overigens wel een punt zijn, want sommigen van ons raken juist hierover in vertwijfeling. Als je ziet dat je blijkbaar óók christen kunt zijn terwijl je in een homoseksuele relatie leeft, kan dat de grond onder jouw ‘standpunt’ wegnemen. ‘Waar doe ik het nog voor?’ Dat is een vervelend gevoel, maar het is niet verkeerd om die vraag nog eens eerlijk onder ogen te zien. Een enkele keer proef ik bij single homo’s iets van de gedachte dat ze met hun keuze iets zouden verdienen – aandacht van mensen, goedkeuring van God. Maar dat is niet waarom het draait.

Het is belangrijk om te (blijven) beseffen dat homo’s ondanks hun ‘foute keuze’ behouden kunnen worden en dat jij ondanks jouw ‘goede keuze’ verloren kunt gaan. Je verdient met jouw keuze niks. Daar doe je het dus, als het goed is, ook niet voor. Het maakt je sterker als je leert jouw keuze steeds meer te baseren op alleen jouw liefde voor God en Zijn liefde voor jou.

Wereldwijd
Ondertussen heb je natuurlijk wel degelijk steun van mensen nodig. Wel, laat me je dan bemoedigen. Soms wordt – ook in de kerk – de indruk gewekt dat wij de laatsten der Mohikanen zijn, of dat we ingaan tegen een wereldwijde trend. Zo wijst Tijs van den Brink ds. Klaassen in een reactie op ‘het feit dat wereldwijd christenen met elkaar in gesprek zijn over dit thema’.

Daar valt heel wat op af te dingen. ‘Wereldwijd’ is in dit geval alleen de kerk in het Westen. In het overgrote deel van de wereldkerk zijn christenen beslist niet met elkaar in gesprek over dit thema. Ik beweer niet dat ze dat ook niet zouden moeten doen, maar laten we elkaar niks wijs maken. Het traditionele onderwijs over seksualiteit staat alleen ter discussie in de steeds kleiner wordende kerk in het Westen. Dat laatste zou tot méér voorzichtigheid mogen leiden. Waar de afschaffing van de slavernij voortkwam uit een geestelijke opwekking, is dat bij de huidige ontwikkelingen rond homoseksualiteit beslist niet het geval. Of zie ik wat over het hoofd?

Anonimiteit
Verder is het goed om te weten dat er veel christen-homo’s als jij en ik zijn. Je bent echt niet één van de weinigen. Het vervelende is alleen – juist ook nu – dat de meeste van ons zich verborgen houden. Ik snap dat wel, maar het zou zo mooi zijn als we elkáár als single homo’s openlijk konden bemoedigen.

Daar ligt nog wel een opdracht voor kerken waar velen van ons lid van zijn. Op de één of andere manier lukt het nog steeds onvoldoende om single homo’s te laten merken dat ze er mogen zijn en dat er geen reden is om in de anonimiteit te verdwijnen. Dus als er één groep is die ons niet in de kou mag laten staan, dan zijn het wel de christenen die het principieel met ons eens zijn. Daar valt nog veel winst te behalen.

Schrijnend vind ik trouwens dat ik ook van christen-homo’s in een meer liberale omgeving hoor dat ze maar niet vertellen dat ze homo zijn. Want dan moeten ze zich ervoor verantwoorden waarom ze geen relatie zoeken, en daar hebben ze geen zin in. Dan liever maar net doen of je de ware nog niet bent tegengekomen…

Getuigenissen
Ik wil je ook aanraden om kennis te nemen van verhalen van single homo’s die wél voor de dag zijn gekomen. Bijvoorbeeld op livingout.org (Engels) staan van hen verschillende video’s, waarvan een aantal overgenomen en ondertiteld is op vernieuwd.com. Ook op hartvanhomos.nl doen we ons best om verhalen te verzamelen.

Lees goede boeken. Drie getuigenissen die ik je erg kan aanbevelen, zijn ‘Hoopvol leven’ van Wesley Hill (uitg. Van Wijnen) en in het Engels: ‘Single, Gay, Christian – A Personal Journey of Faith and Sexual Identity’ van Gregory Coles (uitg. IVP Books) en ’Gay and Catholic – Accepting My Sexuality, Finding Community, Living My Faith’ van Eve Tushnet (uitg. Ave Maria Press). Deze personen vormen met vele anderen in de Engelstalige wereld de groeiende beweging Revoice.

Waardevol
Nu we toch onder elkaar zijn, wil ik je ten slotte meegeven dat ik nog steeds geloof dat onze keuze om single te blijven de beste bijbelse papieren heeft. In een eerder artikel op CIP heb ik uitgelegd waarom het voor mij op z’n minst niet voor de hand ligt dat Jezus tegen een homoseksuele discipel zou zeggen: ‘Geen enkel probleem, neem een vriend.’ Ik denk dat Hij juist allereerst zou zeggen: ‘Ook als single kun je toch een heel waardevol leven hebben?’

Daarom is voor mij erg belangrijk dat mensen in mijn omgeving dat begrijpen. Ze hoeven het er niet eens mee eens te zijn, maar als mijn gemeente niet zou erkennen dat mijn keuze bijbels gefundeerd is (en als ze het daarentegen vanzelfsprekend zou vinden dat een christen-homo wél een relatie aangaat), dan zou voor mij mogelijk het moment gekomen zijn om een andere gemeente te zoeken. Met alleen de uitspraak dat ons verhaal ‘er mag zijn’ hoeven wij geen genoegen te nemen. Dus toch nog een beetje strijdbaar!

Ten slotte, als jij jouw verhaal met anderen wilt delen op www.hartvanhomos.nl, stuur dan een mail naar herman@hartvanhomos.nl. Desnoods publiceren we het onder schuilnaam. Het hoeft geen succesverhaal te zijn. Juist ook van jouw struggles kunnen anderen leren!

Keep going!

Herman van Wijngaarden