‘Ik bleef voor haar hopen dat het over zou gaan’

Marjan over haar zusje Linda 

Vroeger was mijn zusje het zonnetje in huis. Ik zie haar nog thuiskomen: helemaal doorweekt van de regen, maar met een stralende lach op haar gezicht. Helaas is dat in de afgelopen jaren veranderd. Linda is veel ernstiger geworden. Regelmatig trekt ze zich terug op haar kamer om muziek te maken en te schrijven. In het begin dacht ik dat dat was omdat ze moest verwerken dat haar verkering uit was gegaan. Maar er zat veel meer achter.

 Op een avond vertelde ze mij dat ze twijfelde of ze wel echt verliefd was geweest op de jongen met wie ze verkering had. Ze had het uitgemaakt omdat ze hem in haar hoofd steeds vergeleek met een meisje uit haar klas. Ze voelde eigenlijk meer voor dit meisje dan voor deze jongen.

Serieus
In eerste instantie reageerde ik hier heel rustig op. Ik had ooit gehoord dat veel tieners een periode hebben waarin ze twijfelen of ze op meisjes of op jongens vallen, maar dat dit vanzelf weer over gaat. Dus zei ik: ‘Het zal wel weer overgaan, probeer er niet teveel aan te denken. Misschien was deze jongen gewoon niet leuk genoeg. Je wordt vast nog wel een keer echt verliefd!’

Maar steeds kwam de gedachte bij Linda weer boven dat ze zich aangetrokken voelde tot vrouwen. Ik vond het een eer dat ze dit tegen mij vertelde. Ook vond ik het belangrijk dat ze dit kwijt kon bij iemand die haar gevoelens serieus nam. Al bleef ik voor haar hopen dat het over zou gaan… Dat is echter niet gebeurd. Een paar jaar later concludeerde ze dat ze echt op meisjes valt en niet op jongens.

Bang
Wat mij vooral raakte, was hoe mijn zusje eronder leed. Het feit dat ze aan zichzelf ging twijfelen, vond ik moeilijk. Ze heeft zoveel talenten en ze is zo’n geweldige meid – en dan denkt ze zo minderwaardig over zichzelf omdat ze deze gevoelens heeft. Ze was heel bang voor wat anderen van haar zouden vinden als ze het wisten. Ze voelde zich een huichelaar, omdat ze niet eerlijk was over wie ze is.

Gelukkig heeft Linda inmiddels aan haar vriendinnen en nabije familieleden verteld over haar gevoelens. Deze mensen hebben, ieder op hun eigen manier, positief gereageerd – vaak in eerste instantie geschokt, maar vooral ook heel meelevend.

Voor mijn zusje is het moeilijk om te zien dat mensen in eerste instantie schrikken, het dan eerst moeten verwerken, en vervolgens nog hopen dat het over zal gaan. Of ze vragen of ze misschien toch nog verliefd kan worden op een heel vrouwelijke jongen. Maar nee, zo werkt dat niet. Het is allemaal goed bedoeld, maar het komt over alsof je niet erkend wordt.

Oproep
Het is fijn voor Linda dat ze tegen de belangrijke mensen om haar heen eerlijk heeft kunnen zijn over wie ze is. Maar de toekomst blijft onzeker. Het is moeilijk om te weten geen relatie te kunnen aangaan; zeker als je om je heen ziet dat anderen een gelukkige relatie hebben. Ook betekent het dat je geen kinderen zult krijgen. Allemaal gevolgen waarmee je moet leren omgaan.

Ik vind het soms lastig om te bepalen of ik zelf moet beginnen over hoe het met haar gaat, en of ze veel nadenkt over haar toekomst. Vaak vergeet ik dit, terwijl ik merk dat ze hier wel behoefte aan heeft.

Daarom een oproep aan andere broers en zussen van iemand met homoseksuele gevoelens: vraag af en toe hoe het gaat. Sta open voor de beleving en worsteling van je broer of zus. Het is fijn en nodig om deze dingen met iemand te kunnen delen! Tenslotte wens ik mijn zusje toe dat ze de kracht van God krijgt om te accepteren wie ze is en kan genieten van alle mooie dingen die zij in dit leven kan doen en betekenen. En bovenal dat ze weet dat ze voor God en de mensen om haar heen van grote waarde is!